Wat liep ik tegen mezelf aan deze week. Nadat ik vorige week 3 dagen een geweldige opleiding tot Mindfulnesstrainer (de rest van de opleiding is in het najaar), voel ik me nu ‘mindlesser’ dan ooit. Ik zat opeens weer in de piekermodus. Wats kebeurt?
Vorig jaar stapten we over van een onpersoonlijk groot kinderdagverblijf met zowat elke morgen weer een nieuwe juf (ik overdrijf niet) naar een nieuw en kleinschalig kinderdagverblijf. We kregen vastere gezichten, een knusser kinderdagverblijf en konden hiermee een veilige basis geven aan onze meisjes, zo vonden we. Nog steeds ben ik heel tevreden over ze, maar toch: inmiddels zijn er in het afgelopen jaar stiekem toch alweer 5 juffen vervangen door nieuwe. Telkens knutselen we weer een mooi afscheidscadeautje in elkaar. Vorige week hoorden we dat mijn oudste dochters lievelingsjuf ook weggaat, en dat voelde als de druppel. Ik wilde helemaal niet nòg een afscheidswerkje knutselen! En nog belangrijker: ik wil helemaal niet dat mijn dochter wéér aan iemand anders hoeft te wennen! De twijfel over het nut van kinderopvang sloeg onvermijdelijk (weer) toe. En mijn oudste voelt me feilloos aan: ze wilde liever bij mij blijven…
Mocht je denken dat ik als Mamas-coach nooit twijfels heb: mis, ik heb ze wel degelijk! Ik vraag mezelf nog steeds regelmatig af hoe mijn balans eruit ziet en waar ik het allemaal voor doe om mijn meisjes door iemand anders te laten verzorgen. Soms voel ik me verscheurd: ik zou willen dat ze minder (of niet) naar het kinderdagverblijf gaan. Maar dat betekent in mijn geval stoppen met werken, want andere oplossingen binnen mijn gezin en onze familie zijn nu niet voorhanden. Misschien minder werken, maar dat betekent dat ik minder cliënten kan helpen en fors minder dingen voor Mamas-coach kan doen. En ik weet ook dat stoppen met werken voor mij echt geen optie is: ik heb het hard nodig om mezelf te ontplooien, ontwikkelen, uitgedaagd te blijven en bij te tanken. Zodat ik juist een leukere moeder ben.
Ik las laatst ergens dat de combinatie werk en gezin àltijd uitdraait op een compromis. En dat welk compromis je ook kiest, er altijd iets is waar je niet tevreden over bent (anders heet het geen compromis :-)).
Ik probeer te accepteren dat er aan iedere keuze nadelen zitten (dat is ook nog eens heel mindful). Aan de keuze voor 3 dagen werken hoort op dit moment het nadeel van 3 dagen kinderopvang. Ik besluit heel bewust het voorlopig zo te laten. En neem ik de afscheidsknutsels maar op de koop toe.
En jij?
Hoe ziet jouw compromis eruit? Heb je tips voor andere moeders? Laat je reactie achter.
Kun je wel wat hulp gebruiken om te onderzoeken welk compromis bij jouw situatie past? Maak een afspraak voor een gratis en vrijblijvend intakegesprek met Renske Tjoelker, Mamas-coach via 06-53927879 of info@mamas-coach.nl of kijk op www.mamas-coach.nl.
Hai Renske,
Ik ben ook verwisseld van creche toen mijn dochter nog kleiner was. Vervolgens ben ik ook verwisseld van school. In beide gevallen was de eerste keus niet de juiste. Te groot, te weinig persoonlijke aandacht, een te grote nadruk op cognitieve vaardigheden.
Daarentegen zijn de tweede keuzes heel goed bevallen.
Ik vind het belangrijk dat mijn dochter het naar haar zin heeft bij de opvang. Als dat niet zo is – en het is structureel en onderbouwd – onderneem ik actie. Daarbij is het belangrijk onderscheid te maken tussen inderdaad reageren op jouw gevoel of een reactie vanuit henzelf.
Ik blijf alert en blijf bij mezelf voelen of een bepaalde keus goed voelt of niet. Voelt het goed dan sta ik achter mijn keus en laat dat ook zien.
Sterkte met de vele wisselingen van de wacht. Lijkt me sprake van slecht management??