‘Doe nou eens normaal!’ Een moeder in mijn praktijk heeft soms woede-aanvallen naar haar kind. Ze pakt haar kind hard vast en roept dan dat haar kind normaal moet doen. Haar kind reageert ook altijd zo gevoelig, zelfs een haarspeldje indoen kan haar dochter al boos maken! Ook speelt ze niet zomaar met andere kinderen, ze vindt het er al gauw te wild aan toe gaan. Op sportdag zijn alle kindjes vrolijk en spelen enthousiast mee, haar dochter staat afwachtend aan de kant.
Moeder vindt deze gevoelens en woede-uitbarstingen vreselijk van zichzelf. Ze voelt zich niet normaal, erg schuldig en een slechte moeder. Maar hoe abnormaal zijn deze boze gevoelens van deze moeder nu eigenlijk? En valt er wat aan te doen?
Verander je kind…
Tijdens een traject beseft moeder dat de heftige gevoelens die haar kind bij haar losmaakt, worden veroorzaakt door onmacht. Ze wil graag dat haar kind iets doet (bijv. zich aankleden), maar haar kind treuzelt. Moeder vindt het genoeg geweest, heeft haast om naar school te gaan en vindt dat haar kind niet zo moeilijk moet doen.
Dit maakt moeder boos. Waarom kan haar dochter niet ‘gewoon’ eens ergens enthousiast opaf stappen en in bomen klimmen? Waarom is ze altijd zo bang? Een kind hoort toch een kind te zijn, en dit soort dingen leuk te vinden?
Sleutel naar de oplossing
De sleutel ligt hier: een kind is geboren met het karakter dat hij heeft. Voor de een is dat onstuimig, de ander is afwachtend. De een rent op alles af, de ander kijkt de kat uit de boom. Zeker als jouw kind een andere inborst heeft dan jij, kun je in de valkuil stappen dat je verwacht dat je kind zich gedraagt zoals jij zou doen. Je wilt je kind eigenlijk veranderen. Omdat je denkt dat het zich anders niet redt. Of omdat dat simpelweg de enige manier is die jij kent. Met alle goede bedoelingen ten spijt: het gaat jou en je kind niet helpen.
Ook deze moeder blijkt verwachtingen te hebben hoe een kind zich zou moeten gedragen, en ziet dat deze verwachtingen niet uitkomen.
… begin bij jezelf
In een coachingstraject leer je hiermee om te gaan. Niet door je kind te veranderen, maar door je kind te accepteren zoals het is. Klink makkelijk, dat ‘accepteren’. Maar het is best lastig om je kind te accepteren met zijn mooie, en minder mooie kanten. Je begint bij jezelf. Als je dit ook lastig vindt, is coaching voor jou misschien een geschikte manier.
Wie heeft ervaring met accepteren van haar kind? Wie heeft er ook moeite met het accepteren van haar kind? Geef je reactie op mijn blog op de site www.mamas-coach.nl.
ik accepteer mijn kinderen wel. maar zij hebben beide diagnose(s) en de gevolgen die dit heeft voor ons leven en de omgang met elkaar (inclusief oud zeer) vind ik erg moeilijk. wie herkent dit? hoe verwerk je dit en maak je dit lichter om te dragen?
Beste M,
Wat vervelend voor jullie, dat lijkt me zeker lastig om een plekje te geven.
Het heeft te maken met ruimte geven aan je verdriet om het feit dat het niet zo is zoals je zo graag wenst. Dat je daarvan verdriet hebt is logisch en mag aandacht krijgen (zonder erin te verdrinken).
Daarnaast (en daarna) zal het antwoord liggen in het accepteren van je kinderen zoals ze zijn en het aangepaste dagelijks leven. En dat kan inderdaad best lastig zijn!
In elk geval ben je altijd welkom voor een gesprek en als je wilt kunnen we verder kijken naar of ik of iemand anders je kan helpen hierbij. Denk aan coaching, een psycholoog of mindfulness training. Ik kan daar nu niet veel meer over zeggen, omdat ik jouw situatie niet goed genoeg kan inschatten. Daar zou een intakegesprek eventueel geschikt voor zijn.
Of je hier nu wel of geen gebruik van maakt: ik wens je alle sterkte en succes!
Hartelijke groet,
Renske Tjoelker, Mamas-coach en MindfulMamas