Sommige mensen denken dat ik negatief ben over borstvoeding. Zo stond te lezen in een boekrecensie door La Leche League (een borstvoedingsorganisatie) over mijn boek ‘Hoezo roze wolk?!’. De schrijfster meent dat ik in mijn boek stel ’dat borstvoeding de boosdoener is voor een grijze wolk; want het slechte gevoel van de moeder verdwijnt zodra ze stopt met de borstvoeding’. Ze vindt het jammer dat de moeders uit het boek niet ‘beter zijn geholpen om een betere ervaring te hebben met borstvoeding’. Borstvoeding voor alles, met eventueel psychische problemen op de koop toe?
Ik spring in de bres voor alle moeders die borstvoeding probeerden te geven, maar bij wie het niet lukte. En de moeders die (onder andere) daar een grijze wolk van kregen.
Ik denk namelijk dat het geven van borstvoeding niet de schuld is van een grijze wolk. Wel denk ik dat het niet prettig verlopen van de borstvoeding (lees: worstelen met) een belangrijke trigger is in het ervaren van een grijze wolk. Net zoals ontslag, overlijden van een dierbare of een ander life event in die periode, dat kan zijn. Datgene waar ons lichaam voor bedoeld is, lukt ons niet (goed). Dat geeft veel vrouwen een incapabel gevoel en veroorzaakt stress, verdriet tot zelfs een depressie. En dat is al verdrietig genoeg. Maar ook het gevoel dat anderen over ons welslagen van de borstvoeding oordelen, draagt hier een flinke steen aan bij.
Veel moeders blijven tegen beter weten in worstelen met borstvoeding en doen er werkelijk alles aan om het te laten slagen. We weten hoe belangrijk en gezond het is voor ons kind. We laten de huisarts meekijken, proberen geholpen te worden door een lactatiekundige, bezoeken een kinderarts, gaan kolven, geven finger feeding, en ga nog maar even door. En al deze inspanningen en de grote wens dat het zou lukken, geeft stress. Helaas, na alle inspanningen door alle partijen, komt er voor sommige vrouwen een moment waarop ze afscheid moeten nemen van borstvoeding, omdat het niet lukt. En weet: het is voor de meeste vrouwen een hele grote stap om borstvoeding te moeten opgeven, bij sommigen zelfs vergelijkbaar met een rouwproces.
Dus kom niet aan met dat zij borstvoeding zomaar opgeven, waarna ‘het meteen beter met ze ging’. Stop met het oordelen over ‘ons’, als je zelf niet in de situatie bent geweest. Het zou mooi zijn om naar elkaars verhaal te luisteren en elkaars keuze te kunnen respecteren. Er zit ten slotte bij veel vrouwen veel pijn achter het besluit om te stoppen met borstvoeding. Dat mag gezien en erkend worden en dat is wat ik met mijn boek wil uitdragen.
Meer info op www.hoezorozewolk.nl of bestel en lees het boek.
Wow het is echt precies zoals je schrijft, een rouwproces was het zeker. Vorige keer een postpartum depressie en opname toen zoontje 3-8 weken was. Toen ‘moeten’ stoppen met bv ik ging eraan onderdoor. Beslissing is voor me genomen. Nu 6 weken geleden bevallen van dochter, bv is intensief maar nu niet psychisch ziek dus nu kan ik het wel volhouden. Prioriteit is ook erg hoog want heb zo veel verdriet gehad van het stoppen. Heb het echt moeten verwerken.
Jeetje Wietske, dat is niet niks wat je is overkomen. Wat een zware tijd moet dat geweest zijn… Ik ben blij voor je dat je nu een betere ervaring mag hebben. Heel veel succes en zorg goed voor jezelf! Groetjes Renske Tjoelker
Het was zo erg toen ik besloot te stoppen. We konden het niet, mijn zoon en ik, Het lukte niet. Hij kreeg de melk er niet uit, kon niet zo hard zuigen en lag te trekken aan de tepel, ik kon alleen maar wanhopig zijn. Na 7 weken klooien met kolven, hoedjes, een lactatiedeskundige enzovoort besloot ik voor rust te gaan en het erbij te laten zitten. Maar ik heb me zo schuldig gevoeld. En nog steeds, zoveel jaren daarna, kan ik me rot voelen als ik iemand hoor over maanden borstvoeding. Ik heb mijn kind dat niet kunnen geven.
Een vriendin met een dochter van al ruim 2 die perse s nachts aan de tiet wil, Vriendin laat het zich aanleunen. Ik erger me dan suf over die eiserigheid rond borstvoeding maar voel weer dat steekje diep in mijn ziel dat ik gefaald heb. mn troost was steeds dat ik als couveusekind uit de jaren 70 geen druppel moedermelk heb gehad en prachtig groot ben geworden. Hij heeft 7 weken mijn melk gehad.
Fijn dat je er over schrijft en fijn om even zo mn verhaal te kunnen doen.
Groetjes Jolet
Beste Jolet,
Fijn dat je je verhaal hebt gedaan. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit zo nu en dan nog boven komt bij je, zeker als het bij anderen zo makkelijk lijkt te gaan. Je bent niet alleen een goede moeder als je borstvoeding geeft. Ook jij hebt er alles aan gedaan en natuurlijk ben je net zo goed een goede moeder!
PS: Als je merkt dat dit schuldgevoel grote invloed op jou of je opvoeding heeft, laat je het dan even weten?
Je kunt er altijd mee aan de slag.
Groet Renske Tjoelker
Wat fijn dit te lezen…….wat kunnen moeders onderling kritisch naar elkaar zijn, verschrikkelijk soms. Nadat ik mijn dochtertje van nu bijna 5 jaar 7 maanden borstvoeding heb gegeven, ging ik ervan uit dat dit bij mijn 2e meisje ook goed zo gaan. Helaas, ze dronk wel, maar erg passief. Om het op gang te krijgen heb ik gevoed, gekolfd, vingervoeding en hier tekort weer aanvullen met flesvoeding. En alle andere trucjes zoals Neusspray, warmte etc…..en natuurlijk veel aanleggen. Nadat na een aantal dagen bleek dat het allemaal maar heel weinig uitmaakte en mijn dochtertje te veel afviel en onrustig werd hebben we, mijn man en ik, besloten om te stoppen. Dit was het hoogst haalbare en wilde ik doorgaan met BV dan moest ik blijven kolven en nog meer bijvoeden. Qua tijd ontzettend intensief, de doorslag gaf mijn oudste dochter die ook tijd een aandacht nodig heeft, zeker nu. Ik heb veel verdriet gehad en nog, ik houd me vast aan het feit dat mijn kleine meid nu veel rustiger is en ik ook meer tijd en aandacht heb voor mijn lieve oudste meisje. Ik ben dus vrij snel gestopt, maar sta achter mijn keuze ondanks dat het verdriet doet. Gelukkig had ik een hele fijne kraamverpleegster en verloskundige die me gesteund hebben in mijn beslissing. Dat deed ook goed. Goed hier te lezen dat er ook vrouwen zijn die andere keuzes maken. Misschien om iemand een hart onder de riem te steken: bij mijn vorige dochtertje lukt de bv prima, maar heb ik me heel erg ongelukkig en schuldig om bijna alles gevoeld. Nu voel ik me veel beter en kan ook genieten van beide meisjes. Ik wil daar mee zeggen dat geluk en je goed voelen met je kind niet afhankelijk hoeft te zijn van het wel of niet slagen van bv.
Beste Bonny,
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Je hebt het geprobeerd zo goed als je kon! En jammer genoeg is het niet gelukt. Ik denk dat je een verstandige (en natuurlijk verdrietige) keuze hebt gemaakt om uiteindelijk borstvoeding op te geven… Dit komt jezelf en jouw gezin uiteindelijk echt ten goede. Want een gezonde, gelukkige uitgeruste moeder is het allerbelangrijkste voor een kind.
Veel succes & geluk!
Groet, Renske Tjoelker