Je geeft liever geld uit aan mooie kleren voor je kind(eren) dan aan jezelf. Je wilt dat je kind het allerbeste krijgt… Het veiligste matrasje en inbakerdoek, de beste voeding, het mooiste speelgoed en de leukste kleertjes. Daarna het beste kinderdagverblijf, school, de leukste vriendjes en de juiste (sport)club. En je loopt weleens tegen een driftbui van je kind aan, dus je leest graag over hoe je je kind het beste kunt opvoeden. Want je wilt maar één ding: dat jouw kind opgroeit tot een evenwichtig volwassene die zich staande kan houden in de grote wereld.
Maar ben je je er wel van bewust hoe je je kind dit het beste leert? Het beste leer je van voorbeelden. Sluit je ogen eens en laat je eigen antwoord op de volgende vragen tot je doordringen:
Welk voorbeeld ben jij voor je kind? Hoe zorg jij voor jezelf? Hoe houd jij je staande in de wereld? Hoe ga jij om met tegenslag of conflicten?
Je kind leert van jouw en je partners gedrag. Dat betekent: als jij niet goed voor jezelf zorgt en een beetje geniet van het leven, je kind hiermee leert dat het niet nodig of normaal is om goed voor jezelf te zorgen. Zorg daarom dat je het goede voorbeeld bent voor je kind. En dat als het even niet lukt of meezit, je dit eerlijk benoemt en gewoon weer opnieuw begint met het goede voorbeeld te zijn…
Ik merk dit ook in mijn praktijk. Moeders die alles voor hun kind over hebben, maar er nog niet bij hebben stil gestaan dat ze zèlf het beste te bieden hebben. Door een goed voorbeeld te zijn en goed voor zichzelf te zorgen. Nee kunnen zeggen op vervelende dingen, ja zeggen op leuke dingen (zonder schuldgevoel!). Vele moeders die zeggen dat ze al veel eerder wilden komen, maar dat het er niet van kwam. En dat ze nu nog verder van huis zijn… Wat zonde. Vaak is een burn-out echt te voorkomen omdat het alles te maken heeft met goed voor jezelf zorgen. Dus kom op mama’s: maak die afspraak als je het goede voorbeeld wilt geven!
Ik ben heel benieuwd welk voorbeeld jij bent voor je kind. En welk voorbeeld je wilt zijn. Laat je je reactie achter?
Kennismaken? Maak een afspraak voor een gratis en vrijblijvende Inspiratiesessie.
Hoi Renske,
Rake woorden. Het best voor je kind is een voorbeeld te zijn. Zelf werd ik hier ook op gewezen toen ik aan onze dominee (moeder van twee kinderen) vroeg hoe ik het geloof kon overbrengen aan onze kinderen. Hoe past dat goed in de opvoeding? Waarop zij zei, ik geloof niet dat de kerk daar veel aan kan doen, het is vooral wat er thuis gebeurd. Wat doen jullie aan geloof? Zo, daar had ik het niet van terug. En, dat is met alles wat je aan je kind wilt mee geven, wat het ook is….geloof, visie, sporten (als je zelf niet sport waarom zou je kind het moeten), muziek, eten etc.
Hoi Renske,
Ik denk zeker dat daar de kern zit. Het klinkt alleen wel heel makkelijk. Vaak heb je niet door dat je dingen doet (uit gewoonte) die voor je kind minder goed zijn. Denk aan de manier waarop je tegen je kind praat (vaak heb je dat ook weer “geleerd”van je eigen ouders). Ik denk dat het begint met je bewust te worden van je eigen gedrag en daar heb je af en toe een spiegel voor nodig om die blinde vlekken zichtbaar te maken.
Daarbij kan een nieuwe theorie wel inzicht geven. Ik ben zelf enthousiast over het boek: how to talk to kids bijvoorbeeld.
Ik denk dus dat het een combinatie is van geef zelf het goede voorbeeld, vind je blinde vlekken en vul je kennis aan met theorie die bij je past.
Leuke site trouwens met veel herkenbare topics.
Zeker herkenbaar. Met name: goed voorbeeld doet goed volgen. Wij hebben bijvoorbeeld sinds kort twee kittens en ik word wel eens gek van hun hyperactieve gedrag. Eerst mopperde ik dan op ze of was erg kortaf. Ik hoorde dat terug in de manier waarop mijn zoon de katjes benaderde. Oeps. Sinds die tijd probeer ik rustig te reageren (in ieder geval niet schreeuwen) als een van de kittens weer in de kerstboom hangt. 🙂 Het heeft effect. En ik word zelf ook rustiger.
Moeilijker vind ik het als het gaat om tijd voor jezelf maken/nemen. Een voorbeeld is ‘s ochtends de krant lezen. Ik probeer het wel, maar al snel vraagt mijn zoon dan om aandacht. Ik weet dan niet zo goed wat ik moet doen. Voor mezelf zorgen is dan rustig de krant doorbladeren. Maar het voelt alsof ik mijn zoon dan afwijs. En dat geeft ook geen prettig gevoel. Gevolg is dat ik vaak ‘s ochtends alweer met autootjes door de kamer rijd. Tja.