Toen ik pas een oud-collega uitnodigde om te ‘Linken’, bedacht ik me opeens: ‘wat zou hij denken als hij mijn site leest?’
Waarom vraag je je dat af zul je zeggen. Dat komt omdat ik een tijdje geleden nog werkte bij een logistiek dienstverlener als Personeelsfunctionaris. Het bedrijf moest een kwaliteitsslag maken, en ik had hier als Personeelsfunctionaris een rol in.
Het betekende dat ik veel vervelende gesprekken voerde met personeel, bijvoorbeeld officiële waarschuwingen en ontslagen. Ik merkte dat ik steeds meer verhardde in mijn werk en thuis, en er steeds minder plezier aan beleefde. Ik durf zelfs te beweren dat ik me afvraag of ik op het laatst nog een leuke collega was… Oei.
En toen raakte ik zwanger. Toen mijn dochter opstartproblemen kreeg, raakte ik vervolgens zelf ook in de problemen. Wie was ik nou echt? De harde die zich in een mannenwereld staande wilde houden, die alles onder controle had? Of was ik veel zachter dan ik dacht, en liep ik daarom juist vast?
Het bleek het laatste te zijn. Soms is er een hele harde muur nodig om in te kunnen zien dat je anders bent dan je altijd dacht. En dat je juist daardoor tegen die muur aanloopt. Daarom bestempel ik de moeilijke start die ik met mijn dochter had niet als negatief, maar juist als positief. Het is de periode waarin ik het meeste heb geleerd over mezelf: mijn dochter heeft mijn hart geopend!
Hebben jullie ook zo’n ervaring gehad? Tegen welke muur ben jij aangelopen, en wat heeft het je opgeleverd?
Geef een antwoord